In september 2008 werd mijn opa Tom van 82 geopereerd aan zijn hart. Hij kreeg een bypass. De operatie was erg goed gegaan alleen begon hij steeds meer symptomen van Alzheimer te vertonen. Voordat hij de operatie onderging merkten mijn ouders en ik dat mijn opa steeds meer dingen vergat. Ook mijn oma had er thuis last van.
Mijn opa liep soms de keuken in als hij naar het toilet wilde bij ons thuis. In het begin viel het niet zo op maar naar verloop van tijd werd het steeds erger. Na de operatie werd het eigenlijk alleen maar erger. De operatie is goed verlopen alleen het ontwaken uit de narcose ging niet helemaal goed.
Na de operatie is mijn opa overgeplaatst naar een verzorgingstehuis in Amsterdam. Mijn vader ging trouw meerdere keren per week bij zijn vader op bezoek. Als ik aan mijn vader vroeg hoe het met opa ging, was zijn antwoord wisselend. Soms had mijn opa een goede dag en wist hij, voor zijn doen, veel te vertellen. Maar de laatste tijd werd mijn vraag steeds meer beantwoord met , ”opa was erg verward”. Ik was al een tijdje niet bij mijn opa geweest. De dag na Sinterklaas zei ik tegen mijn vader: “Ik ga met je mee naar opa samen met mijn moeder en vriendin”. Toen we daar waren kon je aan mijn opa zien dat hij ons herkende alleen wist hij niet waarvan. Na het gedag zeggen en vragen hoe het ging, werd het stil. Plots vroeg mijn opa aan me hoe het in het leger was. Ik zei: Nee opa, ik zit niet in het leger, dat is mijn neefje. Hij knikte en vroeg vervolgens hoe het dan bij de marine was. Ik antwoordde met: Nee opa, dat is mijn andere neefje. Weer knikte hij, maar toen bleef het stil. Toen realiseerde ik me het ook. Hij wist niet meer dat ik zijn middelste kleinzoon was, de golfprofessional die door heel Europa toernooien speelde. Mijn vriendin herkende hij ook niet. Hij had waarschijnlijk wel door dat ze bij mij hoorde maar verder dan dat kwam hij niet. Ook merkte ik dat hij geen namen noemde, van niemand.
Ik kon het snel van me afzetten en vroeg hoe Sinterklaasavond was. Hij reageerde nonchalant en zei dat hij er niets aan vond. En dat terwijl mijn oma al in de auto had verteld wat voor leuke dingen ze allemaal hadden gedaan en hoe leuk mijn opa die avond vond.
Op dat moment werd een radiospotje over Alzheimer, waarbij een man zijn kunstgebit in de koelkast had gezet, tastbaar voor mij. Het kwam toen wel heel dichtbij. Ik had al wel van mijn ouders gehoord hoe het met opa was en al geaccepteerd dat hij vergeetachtig werd. Ondanks dat ik vermoedens had, schrik je toch als het dementie blijkt te zijn…
Directeur van Alzheimer Nederland Gea Broekema: "We zijn enorm blij dat Jeffrey onze ambassadeur wil zijn. Door voorlichting, onderzoek en meer openheid over dementie werkt Alzheimer Nederland aan een betere levenskwaliteit voor mensen met dementie. Jeffrey kan voor ons een brug slaan tussen oudere en jongere mensen die met dementie te maken hebben."
Op 11 mei 2010 is mijn opa overleden aan de gevolgen van deze ziekte. Het was geen eerlijke en gemakkelijke strijd. Een strijd die hij verloor maar een strijd die ik, wij als familie en gezin, wel voortzetten in de hoop deze strijd ooit te kunnen winnen.
